Dirge "Hyperion" (2014) - recenzja

Obiecywałem recenzję niniejszej płyty i obietnicy dotrzymuję. Koncert z 10 maja w trakcie którego paryski Dirge z Francji supportował Obscure Sphinx był moim dziewiczym kontaktem z tym zespołem. Zakupiłem ich ostatni album "Hyperion" po uprzednim przesłuchaniu kilku kawałków na niezawodnym Youtube (na koncercie była dobra ku temu okazja). Słynnej powieści Dana Simmonsa "Hyperion" co prawda nie czytałem ("Terror" natomiast jak najbardziej), nie mniej muszę przyznać, iż charakterystyczny lodowy księżyc Saturna o wyglądzie upstrzonej kraterami gąbki, czyli Hyperion jest jednym z moich ulubionych ciał niebieskich. Poprzedni album studyjny Dirge "Elysian Magnetic Fields" (2011) miałem okazję słyszeć na Youtube i wywarł na mnie spore wrażenie. Był też do kupienia na koncercie, ale zdecydowałem się na tytaniczny "Hyperion". I, rzecz jasna, nie żałuję.

Muzyka zawarta na "Hyperion" jest wielowymiarowa, pełna interesujących smaczków i detali, wymagająca skupienia w trakcie słuchania. Określenie atmosferyczny sludge doom z elementami ambientowymi zdaje się do niej pasować najpełniej. Kiedy słucham Dirge na myśl przychodzą mi takie kapele jak rozwiązany już Isis, Neurosis czy Rosetta. Na najświeższym albumie Dirge fajnie zazębiają się ze sobą ostre, krzykliwe wokale z delikatnym damskim śpiewem i czystym męskim wokalem a la Nick Holmes z Paradise Lost. Oczywiście osoby nie obeznane z post-metalem mogą nie przełknąć dość letargicznego tempa "Hyperion", niemniej przy gęstej ścianie dźwięków serwowanej przez Dirge można zamknąć oczy i znaleźć się w innym świecie: desperacji i żałoby, co akcentuje pełna symbolizmu warstwa liryczna "Hyperion". 6 długich kompozycji na szóstym albumie studyjnym Dirge to najczystsza poetycka introspekcja. Dodatkowy plus za czarną płytę kompaktową!